bericht vanuit Hanoi

He lieve allemaal!!

Eindelijk weer internet!!! Een week hebben we geen gelegenheid gehad om te mailen maar nu in Vietnam in de grote chaotische, gekke stad Hanoi kan het weer!! Jullie begrijpen dat ik dan heel hard moet nadenken wat we allemaal hebben gedaan en gezien maar ik ga het proberen!!

Ons laatste mailtje was vanuit Luang Prabang. Een leuke plaats met tempels en boedha's en veel monniken in oranje gewaden. We zagen dat de meeste monniklen heel jong zijn, lagere school kinderen. Het blijkt dat veel gezinnen ervoor kiezen hun kinderen voor een paar maanden naar een school te brengen voor monniken om over het Boedhisme etc te leren. Dit betekent niet dat ze dus altijd dan monnik zijn. Dit is meer voor de opvoeding en het geeft het gezin oook aanzien. ?Na een paar maanden kunnen ze kiezen wat ze doen. In die plaats hebben ze elke ocjhtend een ritueel dat ze eten offeren aan de monniken. Dit gebeurt om 6.00u. Wij hebben hier ook aan meegedaan. Vroeg opgestaan en wat eten gekocht van vrouwtjes op straat die zowat het eten in je schoot proppen met z'n allen tegelijk, pfff. Daarna wachten aan de rand van de weg totdat de monniken komen. En ja, daar kwamen ze allemaal met een eigen grote 'gouden' kom waarin je stukjes plakrijst in diet. Je geeft dus iedereen een beetje. Zij houden alleen de kom open voor je. Een leuk ervaring!
We hebben daar ook nog opgetrokken met een leuke meid, mijn leeftijd uit Nieuw Zeeland. Veel gelachen en tijdens het avondeten over alles en nog wat gekletst.
NA Luang Prabang zijn we naar Nong Kiaw gegaan weer verder naar het noorden. De transport die je vanaf Luang Prabang hebt zijn geen bussen meer maar een pick up truck waar je met z'n allen naast elkaar zitten en in het midden is het volgepropt met eten en andere spullen van mensen. Voor je gevoel kan niemand er meer bij !!! Maar daar denken de Laos mensen anders over......Mensen zitten boven op de spullen, staan op de achterkant van de truck en boven op de truck giga veel meer spullen. Echt overvol!!! Je houdt je hart vast. En dan 4, 5 soms 7 uur in zo'n openlucht "bus". Ik kan je vertellen dat het niet zo goed is voor je rug en je krijgt van het lange zitten pukkels op je kont. Maar veilig aangekomen in Nong Kiaw. Vandaar zijn we direct met een bootje de rivier opgegaan met echt een geweldig uitzicht. Prachtige bergen, heuvels en zo groen. Het gaf echt een jungle gevoel!! NA een uur met deze boot kwamen we in Mang gnoi aan. EEn heel mooi idylisch(schrijf ik volgens mij niet goed) plaatsje direct aan het water, rust, het echte arme maar vredige Laosleven. Kinderen op blote voetjes, vrouwen gezamenlijk kletsen/eten op het stoffige onverharde pad, echt mooi!!! We hebben daar geslapen in een banboehutje op palen direct aan het water, zo mooi!!!!!!! De volgende dag zijn we een stuk in het gaan lopen naar een ander klein plaatse tussen de heuvels. Dat was een hele aparte ervaring. Alsof we in de middeleeuwen beland waren. Het leek alsof de mensen nog nooit een toerist hadden gezien. IEdereen staarde ons aan, kinderen zwaaide wel heel enthousiast maar de oudere mensen keken wat achterdochtig. Je voelde bijna alsof het heel onbeleefd was dat we daar rondliepen en misschien vonden ze dat ook wel? Alhoewel een heel gerimpeld oud mannetje met zijn kleinkind wel met een grote glimlach zijn kleinkindje naar ons liet zwaaien. Een mooie ervaring.
De volgende dag terug naar Nong Kiaw waar we verder zouden gaan met een pick up truck. Het was de bedoeling dat we in een dag of 2 de grens van Vietnam over zouden gaan maar dat liep wat anders dan gepland..........
We hadden gekozen om via een noordelijke route richting viatnam te gaan om zo meer van het echte plattelands/simpele leven van Laos te zien Deze wens is helemaal uitgekomen!!!!! Zoveel kleine "dorpjes" pal aan de rand van de weg. Geen echte huizen maar rieten hutjes. Mensen hebben echt bijna niks maar wat zijn ze blij, enthousiast als je langs komt, continu zie je lachende gezichtjes "sabwadie" (hallo) zeggen. Mensen wassen zich in de rivier en overal langs de weg liggen graan of rijststelen te drogen. Je vraagt je af of het gezond is omdat langs 5 cm van de stelen de pick up trucks erlangs rijden met al z'n gassen.
De natuur is ook erg mooi. Veel groene heuvels, bananenbomen, kokosbomen etc.
MAAR.....de andere kant is dat er bijna geen transport is. De trucks rijden alleen als ze vol zijn en anders niet. Dit heeft geleid tot dagen van wachten, beland in een dorpje in de middle of nowhere. Daar zijn we wel heel lief verzorgd door een man die de oorlog heeft meegemaakt en daar tijdens ons avondmaal, wat z'n vrouw gemaakt had, over vertelde. Erg interessant. In dat plaatsje waren we met 2 duitse jonge jongens(studenten) die ook naar dezelfde grenspost wilde. Met hun zijn we dus ook veel langer opgetrokken omdat we in het zelfde schuitje zaten. Wel erg gezellig hoor!! De man vertelde ons dat er een nachtbus ons naar de grens zou brengen, een echte grote bus volgens hem met mooie brede stoelen???? 23.00u zou die komen. We waren al wat vroeger naar bed gegaan (in het "huis" van de man) en de wekker gezet. We hebben van 23.00u tot 1.00u gewacht en toen gaven we het op. De volgende dag heeft zijn buurman ons voor meer geld natuurlijk wat we met z'n vieren hebben gedeeld naar het volgende plaatsje geracht. We lagen echt in de bak van een open truck met z'n viertjes en dat ging lekker over een zeer slechte weg met onverharde delen. Maar we waren erg blij om naar een ander plek te gaan! Daar een nacht gebleven en heel erg lui geweest. Het leek asof ik grieperig werd en ik had alleen maar zin om op bed te liggen en dat heb ik dus ook gedaan. Hier hoorden we dat de nachtbus om 4.00u zou vertrekken. Dus weer de wekker gezet maar nu midden in de nacht. We hebben van 4.00u tot 6.00u gewacht, half geslapen. Toen we het bijna opgaven toen........Jooepi!!!!!!!!! De bus met lekkere stoelen.... Volgepropt met locals met hun etenswaar en andere spullen. Daar liepen we dus gewoon overheen en zowaar vonden we een plekje. NA 4 uur kreeg de bus problemen dus zijn we gestopt en hebben een paar mannen geprobeerd de bus weer te maken, aan de praat te krijgen. In dat dorpje hadden we een hoop bezienswaardigheid en had ik even detijde om met m'n digitale camara shots t emaken van giechelende kindertjes die bijna schrokken van hun eigen gezichtjes in het scherm. Ze lachte wel maar vonden het ook wel eng.
Toen starte de motor en Steve en ik stapte al in met de de andere helft van de mensen. Helaas stopte du bus weer dus probeerde ze de bus aan te duwen en toen gebeurde er iets waar jullie maar niet te lang bij stil moeten staan......!!!!!!! De bus starte weer na aangeduwd te zijn maar in plaats van berg op rolde de bus de weg op de bergafwaarts ging en ineens veel geschreeuw eb gestress van de chauffuer......de remmen deden het niet...... Hij had 2 keuzes of de diepte in of de bus stil zetten tegen de rotsen aan de ander ekant van de weg. Godszijdank deed hij dad en knalde we, met niet zo'n vaart hoor, tegen de rots. Het glas van de voorruit sprong naar binnen en ik dook liks de bus in. Het ging te snel voor mij om eigenlijk te realisren wat er gebeurde en ik was daardoor ook eigenlijk niet geschokken . Pas achteaf dacht ik hoi schit, dit had anders kunnen aflopen Ik denk dat je gebed voor dat we weggingen geholpen heeft pap. Ik heb in mijn gedachten een blik naar boven geworpen en ook maar even "dank je wel" gezegd tegen wie ook ons geholpen heeft...Dat was echt op het randje!!!! Je begrijpt dat deze bus het niet meer deed. Wat nu..... Kort daarna kwam er zowaar een pick up truck die zoveel mensen er in wilde proppen. Ik vond het eigenlijk een beetje te link maar toch gegaan want we hadden weinig andere keuzes. Dus instappen maar......ze hadden een varken aan de achterkant van de truck vastgebonden die in z'n eigen "shit" lag en wij moesten over het varken heen stappen...wat een warm welkom!!!!!
De chauffeur reed echt voorzichtig!! Maar na een uur kreeg deze ook pech. Niet gevaarlijk maar het moest wel gemaakt worde. Dit proces duurde 4 uur. 4 uur weer langs de weg gewacht en eindelijk deed die het weer. Na 3 uur met de bus EINDELIJK in de grensplaats beland, Sam Nue.(na 13 uur onderweg te zijn geweest) Wel bevroren want het was al donker en koud. Ik was ontzettend gaar, moe en wilde een lekkere douch, eten en slapen. Steve heeft een guesthouse opgezocht met een warme douche, oooooh wat was dat lekker!!!! Een kort nachtje want weer 6.00u op om van de grensplaats naar de grens te gaan. 3 uur met een open pick up truck, brrr. Gelukkig zodra de zon schijnt is het weer echt warm!!!! Bij de grens verliep het soepel. Tassen drugsvrij dus we mochten door. Het gaat allemaal wel wat traag en burocratisch maar we hebben geen haast.... En toen waren we in VIETNAM!!!!!!!! Wat een reis!!! Daar achterop de motor en naar de eerst volgende plaats. Dit was een prachtige rit. Heel veel rijstvelden waar mensen aan het werk waren, groene heuvels en rotsen, mooie dorpjes. Dit was het mooiste van de dag! Vanuit het plaatsje zou een bus naar Hanoi gaan. De bus stond al klaar!!!!!!!!! Maar zo gemakkelijk was het niet want de mensen vroegen achtelijk veel geld, 5 keer meer dan wat de normale prijzen zijn en wat de lonely planet aangeeft. Steve heeft een hard gevecht gevoerd, een uur keihard onderhandeld op zo'n manier dat het wat gedoe gaf in het dorp. Iedereen smoest elkaar in wat ze moesten zeggen en wat niet. Zelfs toen Steve naar een winkeltje ging om te vragen wat de normale prijs was, keek de man hem aan en zei voordat Steve iets kon zeggen "NEE". Steve werd ook gevolgd door de onderhandelaar en die riep iedereen in het dorp dingen toe. Het was echt een gekkenhuis om te zien hoor. Ik moest op een afstand erg lachen. EEn echt keiheard spel...... De bus wilde wegrijden en reed uit het zicht. Maar ik zag dat hij bleef staan want ze willen toch je geld. Ze kijken naar je reactie of je toch opspringt om ze het te betalen maar dat deden we niet natuurlijk. Uiteindelijk hebben we de helft van de prijs eraf gekregen, good work!!!!! Op naar Hanoi!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Dit duurde weer langer dan gepland. Na opnieuw zes uur in de bus stopte de buschauffeur omdat hij ging dineren....... Na een half uur gelukkig reed hij verder en kwamen we 22.00u in hanoi aan. Dit houdt in weer een dag van 15 uur reizen. Een hotelletje opgezocht en slapen maar !!!!
En nu zitten we dus in Hanoi, een giga chaotische stad waar alles door elkaar scheurt. Auto's, brommers, fietsers, wandelaars. Alles gaat doorelkaar, toetert de oren van je hoofd dat je er echt knettergek van wordt maar wel leuk om mee te maken!!!!! Morgen blijven hier ook nog en dan vertrekken we naar zuidelijk Vietnam naar Ho Chi Min Citty (Saigon) en daarna gaan we een tropischeiland opzoeken!!!!!!

De dagen waren wel erg vermoeiend maar we hebben geen spijt dat we dat gedaan hebben. We hebben veel mooie dingen gezien en het echte leven van Laos!!!! Dat was absluut de moeite waard!!!!!

En samen slaan we ons zeer goed door de test van het reizen door. We blijven bijna altijd lief tegen elkaar en we helpen elkaar goed als we het even zat zijn. Ik kreeg zelfs een liefdesbriefje op de vermoeiendste dag voor mij in de pick up truck, Schattig he!!!!

Nou dit was het wel, lang verhaal he......

Oh en trouwens hebben we jullie vergeten te vertellen over de familie die hun eigen hond aan het spit boven het vuur hadden hangen.... We dachten, we moeten dit op een foto zetten en toen we dit wilde doen zagen we dat de familie hun hond omdraaide en met z'n kop in het vuur stak!!!!! GATVERDAMME!!!!! Echt de erg voor woorden.

Je maakt wat gekke dingen mee als je reist en we GENIETEN er van!!!!

Tot zover weer onze verhalen!
Vanaf het tropische Phu Quoc eiland, zippend aan een cocktail zal ik jullie weer mailen!

Heel veel liefs voor jullie allemaal.
xxxxxx Steve en Marieke