terug uit de himalaya

Hallo lieve allemaal!!!!

Na 30 dagen eindelijk weer een bericht van ons!!!!! Ga er nmaar voor zitten want het is een lang verhaal!!!

WAT HEBBEN WIJ GENOTEN VAN DE MOOIE HIMALAYA!!!!!!
Het was weer een mooie en bijzondere deel van de reis om elke dag een stap terug in de tijd te doen en alle mooie plekjes te zien waar we samen een mooie tijd hebben doorgebracht!! het was een lange trekking van bijna 30 dagen en 27 dagen echt gemiddeld 6, 7 uur per dag lopen met maar 3 dagen echt rust. Alles bij elkaar, alle sidetrips die we hebben gemaakt hebben we zo'n 525 km te voet door de Himalaya doorgebracht, net pelgrims.... Ik kan je vertellen dat dat alle tijd geeft om na te denken over je leven, over toekomst en alles tot in detail te bepraten. En natuurlijk ook stille momenten te hebben en gewoon te genieten van de omgeving.
Ik zal jullie een beetje van dag tot dag vertellen wat we hebben meegemaakt dus ga er maar lekker voor zitten.

De eerste tocht zou ons naar Annapurna basecamp brengen, 4200m . Annapurnasanctuary dus dat betekent dat je in het centrum van het Annapurnagebergte zit!!! De eerste dag was zwaar, niet gewend om met een tas van 10, 11 kilo te lopen en na 6 weken van weinig echt sporten is het een enorme overgang. M'n benen......wat een spierpijn, vooral met dalen! , pfff en de schouders, oeeh.....De tweede dag was een hele lange dag en aan het eind van de dag echt een potje gejankt van moeheid. Je moet gewoon echt in een ritme komen. Daarna ging het beter. Het weer werkte mee, schitternde blauwe luchten en de natuur weer zo mooi, rijstvelden, mooie mensen, knalroze en rode Rodondendrons, super!!!!! Al na 3 dagen rezen de mooie witte toppen voor ons neus op, wow!!!! De eerste 6000ers en 7000ers!!!! De berg die in onze huiskamer hangt zagen we nu van heel dicht bij want om naar Annapurnabasecmp te gaan slaap je eerst in de basecamp van deze berg Machulepuchre basecamp. Al heel snel na 4 dagen kwamen we op flinke hooogte van al bijna 4000 meter en gelukkig nergens last van. Geen hoofdpijn of misselijkheid dus dat ging goed. De lodges onderweg waren prima en het eten basic maar echt lekker!!!! De ene keer hadden we een lekkere warme douche en de andere keer stonden we in een bak heet water ons te wassen, lekker primitief maar leuk.
We liepen ontzettend snel en vaak maar met korte stops de hele dag door dus dat betekende dat we al op de 5e dag in MBC (machulepuchere basecamp) waren. SCHITTEREND alle witte toppen om je heen!!!!! De volgende ochtend opgestaan voor zonsopgang dus de volle maan op de witte 8000ers, WOW om stil van te worden!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Na een porridge (pap) op naar Annapurna Basecamp..... Onderweg zonsopgang echt geweldig mooi!!! Rond lunchtijd kwamen we aan in ABC en daar hebben we de rest van de dag alleen mar van het uitzicht genoten en van de zon. Ook de volgende ochtend opgestaan voor zonsopgang (5.00u) en naar een mooi uitzichtspunt gelopen. Daar hebben we geluisterd naar de stilte en de ijzige koude wind die door onze oren suisde. Je voelt je nietig in het landschap. De grote Annapurna voor ons die de nodige levens heeft gekost aan bergbeklimmers die een poging hebben gewaagd. Ik keek naar de gletsjer wetende dat daar nog steeds lichamen liggen. Onder andere van de bekende bergklimmer Anatoli Boukreev die door een lawine om het leven is gekomen. We stonden naast zijn grafsteen met de wapperende gebedsvlaggen, erg indrukwekkend.
Na ABC moesten we een gedeelte van de route weer terug lopen om een doorsteek te maken naar Annapurna Cirquit, de tocht van vorig jaar! We belandden in het plaatse Chomrong waar we midden in de nacht werden wakker gemaakt door een AARDBEVING!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Niet schrikken want het was niet zo'n sterke maar wel genoeg om tot 3 keer toe de lodge te laten schudden en ons in ons bed te laten schudden. Eerst begreep ik niet wat er gebeurde maar al snel had ik het door en dacht: "Holi shit dit is een aardbeving" Na drie aardschokken stopte het en na een half uur durfde ik pas m'n ogen weer dicht te doen. Een aparte belevenis. Later op de weg hoorden we dat het ook in Pokhara en Kathmandu etc was gevoeld dus over een redelijk groot gebied.
De volgende dag weer verder getrokken naar Tadapani. Onderweg groepen apen, springend van boom tot boom, echt zo mooi!!! Ze keken ons net zo nieuwschierig aan als wij hun. 1 aap sprong naar de volgende tak die afbrak, dus hij lazerde naar beneden, en dat was wel een beetje lachen hoor! In Tadapani zo gastvrij ontvangen door een familie, tante en nichtje en een paar andere vrouwen. Het was erg koud dus we mochten ons opwarmen bij het haardvuur in de keuken waar ze lekkere warme chocolademelk voor ons maakte. We kregen de kamer voor niks omdat ze ons zo aardig vond en we werden echt in de watten gelegd door de tante met een gerimpeld huidje en grote glimlach! De volgende dag werden we hoogstpersoonlijk uitgezwaaid!Onze weg vervolgd naar Ghoropani, de plek van de maoisten......maar zowaar geen enkele maoist gezien. We hadden zo'n vermoeden dat ze het te druk haddn met ander dingen!
De dag erna kwamen we aan in ons eerste plaatsje uit onze herinnering en dat was echt heel leuk! Daar hebben we 2 dagen lekker helemaal niks gedaan, in de hotspring gezeten en in de zon gelezen, heerlijk. Zo kon ons lichaam weer een beetje opladen.
Op deze plek hebben Steve en ik voor het eerst over trouwen en kinderen gepraat, zittend op een rots langs de rivier. Nu zijn we naar dezelfde rots gegaan en daar opnieuw genoten maar nu getrouwd en wel....
De dagen daarna bracht ons naar Tukuche waar we vorig jaar zo genoten hebben van de Dutch bakery...Deze lodge is van een Nederlandse man die gtrouwd is met een Nepaleze vrouw. Op de menukaart staat: brood met kaas, douwe egberts koffie en Hutspot met appelmoes en appelkruimeltaart!!!!!! HEERLIJK na al zoveel te hebben gelopen!!!!! Daar zijn we natuurlijk 2 dagen gebleven en hebben we in de omgeving nog een mooie tocht gemaakt.
Vervolgens bracht onze trek ons naar de "FIELDS of GOLD" (Ze waren alleen nu groen, hi hi) Dit natuurlijk omdat het graan nog aan het groeien is. We zijn hand in hand het plaatsje in gewandeld en de dag erna hebben we precies dezelfde plek opgezocht waar we onze eerste zoen hadden. WE hebben daar gepicknickt en de eerste zoen herhaald...Echt heel bijzonder om daar weer te zijn en wat besef je dan dat er al zoveel gebeurd is in de tussentijd.
De dag erna naar Muktinath, de plek waar we zo eerlijk waren naar elkaar en besloten om elkaar beter te leren kennen.... Het is een prachtig plaatsje die je naar een pitttige klim bereikt. Tevens was dit het laatste plaatsje voordat we de pas over zouden steken 5416m. Ik kan jullie vertellen dat al veel mensen ons bang hebben proberen te maken omdat de pas van deze kant echt veel zwaarder is dan de kant die iedereen beklimt, de "normale" kant. Het grote verschil is dat de klim veel langer en STEILER is!!!! De laatste lodge vind je in Muktinath op 3800m en dat houdt in dat je 1600m moet klimmen! Aan de andere kant is de lodge op 4500m en dat is maar 1000m klimmen. Het 2e verschil is dat je dus veel minder goed kan acclamatiseren en dat kan veel problemen voor je lichaam veroorzaken. Het 3e verschil is dat we geen porter hadden en dus onze tassen zelf naar boven moesten sjouwen. Steve bood m een porter aan maar jullie kennen me, dacht het niet!!!! Ik doe het helemaal zelf op eigen kracht.
De volgende dag om 4.00u ontbeten en stevig ontbeten om veel energie te hebben. 5.00u vertrokken.....Wat was dat zwaar zeg!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Hoe hoger we kwamen deste meer ons lichaam het zwaar te verduren kreeg. Ondanks ons acclamatisatie klimmetje van de dag ervoor was het toch nog keihard werken voor ons lichaam. Boven de 5000 meter begon ik me wat licht in m'n hoofd te voelen en was ik bang voor misselijheid dus als preventie een paar tabletten genomen. Steve kreeg nog bevroren vingers onderweg wat hem even heel bang maakte want ze denen verschrikkelijk pijn. Gelukkig na een tijdje zijn handen op zijn blote huid te hebben gehouden kreeg hij een beetje gevoel terug dus konden we weer verder Stap voor stap, ademhaling voor ademhaling om wat meer zuurstof te kunnen krijgen naar boven. Een paar keer uitgegleden van vermoeidheid en dan wil je eigenlijk niet meer opstaan. Dat brengt je natuurlijk nergens dus jezelf wat kracht inspreken en gaan... Na 6 uur uitgeput boven op de top!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (-15/20 graden) De gebedsvlaggen wapperde ons weer tegmoet en dan denk je even een paar snellere stappen te zetten......nou nee hoor dat gaat niet, pffffff Wat een overwinning en wat waren we TROTS!!! Iedereen die ons bang maakten inclusief de Nepali hadden we een poepi laten ruiken!!!!!!!!!!!!! Na een half uur op de top en wat foto's en zeer snel hersteld te zijn aan de afdaling begonnen!!!! Wat zijn we dan blij op onze goede conditie, dat je zo snel weer hersteld!! Na 9 uur lopen kwamen we aan in Thurong Pedi low camp. Daar wat gegeten en vervolgens in de middag 3 uur geslapen om bij te tanken,. WOW WE DID IT!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
En dan krijg je van iedereen vragen in de lodges over de pas, alsof je professioneel bent en je ze al het advies kunt geven. Dat was wel een grappige ervaring.
De volgende dag naar MANANG!!!!!!!!!!!!!!!!1 De plek van onze ontmoeting!!! Het lichaam nog wel wat moe maar genoeg gemotiveerd om die dag in Manang aan te komen. Van boven kwamen we de vallei in en wat is die vallei toch mooi!!!!!!!!!!!!!!!! Witte toppen en in het dal droog met de kronkelende rivier de Marshandi.
WE zijn een paar dagen in Manang bleven. 1 dag echt niks gedaan en daarna een paar mooie sidetrips gemaakt om natuurlijk wat nieuwe dingen te kunnen zien. 1 daarvan was naar Tilicho basecamp, 4200m. Dat was een enge en aparte ervaring omdat we door recente landslides onze weg moesten banen. En dat was zo steil met niks onder je dat je zeer geconcentreerd moest lopen en niet naar beneden moest kijken. Het leek soms wel op een soort maanlandschap, zo mooi en anders en ENG. Toch veilig in de lodge aangekomen waar we vandaaruit naar Tilicholake konden 5000m. De dag erna was het mistig en het weer von ik onstabiel dus hebben we bsloten terug te gaan door het enge, steile maar mooie landschap. De terugweg viel mee en was toch minder eng dan mijn ervaring van de dag ervoor. We hadden toch redelijk grip en ik had wat meer vertrouwen in hoe door de landslides te lopen. Eenmaal in Manang voelde we ons weer thuis. De volgende ochtend hebebn we alleen toen iedereen nog sliep in onze lodge bij het haardvuur naar "Fields of Gold" geluisterd. Het nummer van alle herinneringen, onze ontmoeting, de trouwerij. Steve had mij een nieuwe cd van Sting kado gedaan op valentijnsdag, dit om in Manang naar Fields of Gold te kunnen luisteren, lief he!!!! Het was wel een beetje emotioneel hoor want ik hoef maar 2 seconden naar het nummer te luisteren en je kan me al opvegen. We waren allebei in tranen.......heel mooi!!!
De dagen in Manang hebben w ook gebruikt om in de plaatselijke "bioscoop" met houten bankjes en schapenvellen erop naar 3 mooie films te kijken, "Kundun" over de Daila lama, "Into thin air" over de expeditie naar Mount everest die dramatisch afliep en natuurlijk "Himalaya" Prachtige films om in deze omgeving te kijken!!!!
En we hebben ook nog een ander leuk ding daar gedaan!!!! Onze hartslag en zuurstof in ons bloed laten meten bij de canadeze artsen daar die info geven over hoogtziekte. Dit heb ik vorig jaar ook gedaan!! Natuurlijk een wedstrijd wie het fitst is........ rararara wie was dat........MARIEKE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ik ben geen opschepper, dat weet iedereen maar deze keer ben ik zo trots dat ik het gewoon even moet vertellen!!!!! Eerst meette de arts de hoeveelheid zuurstof in mijn bloed. Op zeeniveau is ideaal, 90-97. Ik had 91(op 3500m en na de pas van 5416))!!!!!!!!!!!!!!!! De arts zei dat hij dit al een hele lange tijd niet meer in Manang had meegemaakt!!!!!!! Mijn hartslag was ook in zeer bijzondere staat 61 hartslagen per minuut wat behoorlijk laag is en een goede conditie betekende!!! steve had 87 aan zuurstof en een een hartslag van 67 en dat is natuurlijk ook super goed!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! WE hebben nog erg gelachen later en steve geplaagd met dat ik fitter was. Al moet ik toegeven dat hij fysiek wel sterker is hoor!!!
We begrepen nu wel wat ons zo goed over de pas had gebracht, 2 goede gezonde en fitte lichamen.
De dagen na Manang waren ook bijzonder omdat het enorm begon te sneeuwen. In een korte tijd stonden we tot onze knieen in de sneeuw wat zwaar lopen was. De hele nacht had het doorgesneeuwt en zelfs in de ochtend bleef het sneeuwen. Dit bracht ons bij een lawine die in de nacht naar beneden gestort was. Je zag de grote sneeuwblokken en de verse sneeuw van de ochtend er weer op. De weg was geblokkerd dus we moesten ons over de lawine een wegbanen.......ook een aparte ervaring en blij dat de lawine al geweest was...!!!! Compleet doorweekt van top tot teen in de lodge beland. Gelukkig konden we alle kleding en schoenen drogen bij het haardvuur in de avond. De dagen erna was het weer kraakhelder en dat resulteerde echt in een wintersport gevoel!!!! Zo mooi en alle kindertjes in de dorpjes op hun zelfgemaakte sleetjes!!!!! Zelfs de volwassenen waagde het erop tot groot plezier van alle dorpbewoners. En het maakt niet uit waar je woont of welke cultuur je hebt maar sneeuwballen gooien vindt iedereen geweldig!!!!!!!!!!!!!!!! De vrouwen van het dorp bekogelde elkaar met sneeuwballle, zo leuk om te zien!!!
De laatste dagen van de trekking hebben we in een abnormale versnelling gedaan. We hebben 4 dagen in 2 dagen gelopen omdat we graag een extra dag in Kathmandu wilde zijn, ook voor Steve zijn verjaardag op de 17e maart. 2 hele lange dagen van 8/9 lopen maar het was gelukt!!! Het laatste stukje met een bus over een bergpad. Net daarvoor hadden we een biertje gedeeld om te vieren dat onze trek van bijna 30 dagen en meer dan 500 km lopen erop zat. Na een paar slokken voelde ik het al en dan in een bus over een hobbelend bergpad met harde Nepaleze discomuziek zorgde voor zeer veel lol en debiel dansen in onze stoeltjes....hi hi. Op de 14e in Besisahar aangekomen maar wat horen we daar.....de maoisten hebben weer een strike van een maand en dat houd in geen transport van district tot district, ook de winkels moeten gesloten blijven. Met een paar toeristen in het zelfde schuitje dus dat maakte het weer gezellig. Samen bedenken hoe toch vervoer te kunnen krijgen. Uiteindelijk om 15.00u ineens een locale bus die ons naar de volgende plek kon brengen. Met z'n allen in de bus gesprongen die ons naar Dumre bracht, een plaatsje aan de "snelweg" dus meer mogelijkheden. En tot ons grote verbazing en geluk een andere locale bus volgepropt met locals die naar Pokhara ging!!!! DE eigenaar wilde ons er niet in laten omdat hij ons geld probeerde af te troggelen door een minibus aan te bieden voor een achtelijke prijs. Helaas kon hij ons met onze samengebundelde krachten van onze clubje toeristen niet tegenhouden en we hebben ons gewoon in de bus gewurmd. Alsnog meer geld betaald maar dat was ok. Laat in de avond in Pokhara beland en de volgende dag in het vliegtuig naar Kathmandu. Vliegen was de enige mogelijkheid in de periode van een strike en vanuit Pokhara kan je godszijdank vliegen. Weer mazzel en de laatste 2 plaatsjes in het vliegtuig voor 4 dagen bemachtigd. Als we deze misgelopen hadden dan hadden we ook onze vlucht naar Tasmanie gemist, wew. En vandaag dus onze eerste dag in Kathmandu waar het nu helemaal gezellig is. Veel meer toeristen en nogmaals je merkt eigenlijk niks van de toestanden hier. Het enige echte verschil is dat er opvallend meer militairen op straat lopen om de rust en orde te bewaren maar van Maoisten hebben we geen last gehad. In de bergen merk je helemaal niks en gaat alles gewoon zijn gangetje. We zijn erg blij dat we dus toch ondanks alle negatieve berichten zijn gegaan!!!!!!!!!!!!!
We genieten in Kathmandu nu echt van de rust, relaxen, lekker eten want de kilootjes vliegen er toch wel van af als je dag in dag uit zulke afstanden loopt. Het weer is warmer want de lente is begonnen, echt heerlijk. Morgen Steve zijn verjaardag en dan de 18e naar Delhi en Hongkong!!!! Arme Steve is nu een beetje ziek, overgeven enzo maar hopelijk voelt hij zich op zijn eigen verjaardag beter.
Dit waren weer onze avonturen.
Kortom, het was een geweldige tijd en nu is het weer tijd om naar Steve zijn familie te gaan. We hebben daar ook heel veel zin in.

We hopen dat alles met iedereen goed gaat!!!!

Heel veel liefs van ons allebei!!